Oto mój wiersz... Jest on o psie w schronisku. Napisałam go tak, jakby to pies mówił. Oto on:
Witaj!
To jest mój pokój...
Zwykły boks...
Zimny, ciemny...
Ty byś chciał tak żyć?
Nie? To pomyśl, że ja też...
Więc może nie przejdziesz obojętnie?
Może ze mną zostaniesz?
Może mnie adoptujesz?
Może pokażesz mi jak się żyje?
Pokażesz, że świat nie jest zły?
Uratuj mnie!
Ja cierpię!
Jem byle co, gdy ty się opychasz...
Ja tu marznę, gdy ty się ocieplasz...
Czemu przechodzisz obojętnie?
Czemu mnie zostawiasz?
Tylko dlatego, że nie jestem rasowy?
Tylko dlatego, że nie jestem śliczny?
Tylko dlatego, że miałem złe życie?
Nie pomożesz mi?
Czemu mnie zostawiasz?
Czemu niektórzy się mną zachwycają,
a potem mnie zostawiają?
Mój świat jest szary, Twój kolorowy...
Czemu nie chcesz się nim ze mną podzielić?
Dać ciepły dom, dobre serce...
Dlaczego?
Pomóż mi się stąd wydostać!
Weź mnie...
Pokażę ci jaki naprawdę jestem!
Nie zostawiaj mnie!
URATUJ MNIE!!!


Podoba się?